කලින් වෙන ගෘප් එකකට ලියපු එකක්... ඒකෙන් කියවපු අය සමාවෙන්ඩ ඈ...
ඔන්න ඉතින් ටික කලකට ඉස්සර ඒකෝමත් එක දවසක හවස්වරුවක මම කොහේ හෝ ගමනක් යනව.. මෝටර් සයිකලයෙන්.....
දර්ශනීය වෙල් යායක් අසබඩදි මගේ දුරකතනයට ඇමතුමක් එනව.. මම ගහක් යට හෙවන තියෙන තැනකින් බයිසිකලය නවත්තනව... ඇමතුමට පිලිතුරු දෙනව...
ඒ ලඟම වෙල්යාය.... ගොයම් කපල... ඉපනැල්ල... හරක් රන්චුවක් ඒ මේ අත විසිරිලා තණ කනව හිතේ හැටියට....
ඒ අතර ආසන්නයේම හිටපු හරක් තුන්දෙනාගෙ හැසිරීමට මගෙ හිත ගිය නිසා මම ටිකක් උන් දිහා විමසිල්ලෙන් බැලුව... එකෙක් වැස්සියක්... අනෙක් උන් දෙන්න වස්සො...
එක වස්සෙක් නැට්ටයි, කකුල් දෙක අස්සෙ තියෙන පොට්ටනියයි වන වන තණ කනව.. ඒ අස්සෙ එලදෙන දිහාත් කෝල බැලුම් හෙලනව... අපි ඌට රත්ත කියමු...
අනෙක රත්තට වැඩිය උස මහතයි.. තේජස් පාටයි.. පෙනුම භයානකයි.. අපි ඌට කලුව කියමු...
රත්ත එලදෙන දිහා බැලුවෙ බොහොම ආඩම්බරේට... උජාරුවට... ඌ නිකන් එලදෙන දිහා බලන්නෙ "හිටපන්කො මගෙ කඹේ ටිකක් බුරුල් කරනකම්" කියන්න වගේ.........
එලදෙන නම් රත්තට කියල විසේසයක් නැතුව කලුව දිහාත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලුව...
කලුවත් එලදෙන දිහා බලනව... ඒත් රත්ත වගේ උජාරුවට නෙමේ... හරිම අහිංසක අසරන විදියට.... ඒ බැල්ම උගෙ පෙනුම එක්ක නම් කොහෙත්ම ගැලපුනේ නැහැ... මම හොඳට බැලුව කලුව දිහා අැයි ඌ එහෙම සසර කල කිරුන වගේ බලන් ඉන්නෙ කියල.. එතකොට තමයි දැක්කෙ.. රත්තට වගේ කකුල් දෙකේ වදින පොට්ටනියක් ඌට නැහැ කියල..... සමහර විට කලුවගෙ මතු පරම්පරාව සසරින් එතෙර කරන්ඩ ඕනෙ කියල උගෙ අයිතිකාරයට හිතිල ඇති.....
ඒ සංවේදී දසුන් පෙල නරඹන අතර තුර මගෙ චිත්තාභ්‍යන්තරයෙ මෙන්න මෙහෙම කවි සිතුවිල්ලක් ජනිත උනා මිත්‍රවරුනි...
වෙල් යායක ගොන් දෙන්නෙක් කකා උනී.....
ඉන් එක ගොනෙක් ඇ--- දෙක නැතුව වැනි වැනී....
ඇ--- දෙක ඇති ගොනා දෙන්නුන්ට බැට දුනී.....
දුප්පත් කමත් ඇ--- දෙක නැති ගොනා වැනී.....
No comments:
Post a Comment